İlyas Sönmez, Nam-ı diğer Ellez...

H(caps)ayatın anlamını en sade insanlarda, en derin bakışlarda buluruz. İlyas Sönmez, nam-ı diğer Ellez, tam da böyle bir dost, böyle bir kardeştir. Yalnızlığın ve cefakarlığın anlam bulduğu nadir insanlardan biri. Yüzündeki çizgiler, yaşanmışlığın sessiz şahitleri gibi. Kırlaşmış saçları, buruşuk elleri bozkırı, Anadolu’yu tarif eder bir baştan başa... Kerpiç evleri, taş duvarları, dereleri, kuşları imgeler bakışlarındaki derinlik. Hüzün de sarmışsa dört yanını, özlem, hasret türküleri, garibanlık türküleri dolanır diline. "Bulgurunan Tarhana, Fakirlik Bizden Yana.." nakaratı taş plak misali döner durur dimağımda.

 

 

Yalnızlığın vücut bulmuş, ete kemiğe bürünmüş halidir duruşu. Naif, kibar her an kırılacak bir duygu sarmalı içinde bulur kendini. Naifliği o kadar belirleyicidir ki, tıpkı "Mayıs Sıkıntısı" filminde tüm film boyunca cebindeki yumurtayı kırmamak için uğraş veren Ali gibi... İçi içine sığmayan bir hayat, ağlamaklı bir çocuk, boynu bükük bir delikanlı, ineklerini otlatan bir çoban olarak çıkar karşımıza. Ömür hem zorlayıcı hem de öğretici olur ya, Ellez’de de biraz öyle olmuş.

Edip Cansever “İnsan yaşadığı yere benzer” sözünde olduğu gibi, yalnızca bir insan öznelinde değil, bir halkın, bir kültürün ve bir toprak parçasının derinliklerine yapılan bir yolculuktur aslında okuduklarınız. Büyük romancı Dostoyevski Budala romanına başlamadan önce, “Niyetim bütünüyle iyi bir insanı anlatmak” demiş. Bizim niyetimiz de bu aslında. Şairin dediği gibi: “Ne gelir elimizden insan olmaktan başka” … 

 

Hem hayatın içinde hem de dışında kalmış, kabına sığamamış, kıyıda köşede kalmıştır. O kadar yazılmamış öykü, şiir vardır insana dair, Çetin Altan'ın dediği gibi: “Elbette ki dünya sadece ne gündem kahramanlarınındır ne de adları manşetlerle afiş ve kitapçı vitrinlerinde dolaşanların, bu dünyanın kuytu labirentlerinde de milyonlar hatta milyarlar kendi öykülerini dokuya dokuya geçip giderler...”